Wyobraźcie sobie, wczoraj miałam bliskie spotkanie z kuchnią koreańską. Wszystko dzięki temu, że zainteresowała mnie idea EatAway – nazwałam je na własny użytekstowarzyszeniem domowych kucharzy, dzięki któremu można wpaść na obiad czy kolację do czyjegoś domu, poznać nowe smaki i nowych ludzi. Dzięki temu trafiłam na kolację do Miry, mieszkającej w Krakowie Koreanki, która świetnie gotuje, ma własny ogród na tarasie, trzy lodówki (jedną tylko na kimchi, czyli kiszone warzywa, tradycyjne danie kuchni koreańskiej, wpisane na listę niematerialnego dziedzictwa UNESCO), a przede wszystkim jest przemiłą osobą i pewnie dlatego atmosfera przy jej stole jest tak dobra. Oprócz kimchi, zupy miso, sushi i innych pysznych dań nakarmiłam się też opowieściami sąsiadów przy stole: dziewczyn zafascynowanych kulturą koreańską (Polka i urodzona w Polsce Wietnamka), nauczycieli japońskiego (z Japonii), historii o nurkowaniu wśród rekinów (odbyło się to w Australii i w, hm, klatce, żeby rekiny trzymać na pewną odległość), o tęsknocie za Nowym Jorkiem w Krakowie i odwrotnie (i pisaniu książki) itd. Czy to przypadek, że w opowieściach pojawiły się Nowy Orlean i Belfast, miejsca (Belfast zwłaszcza po świetnej książce Aleksandry Łojek), które ostatnio chodzą mi po głowie? :) I jeszcze jedno: jak miło jest słyszeć od obcokrajowców, że dobrze się czują w Polsce. Choć Mira mówi, że i wiosna, i jesień w Korei są o wiele bardziej kolorowe...